
“Ik had nooit problemen met mijn lichaam, maar de laatste tijd zitten mijn broeken steeds strakker. Op zich vind ik dat niet zo erg, maar ik voel me gewoon niet meer lekker in mijn vel. Het meest vermoeiende? Dat ik voor mijn gevoel de hele dag alleen maar met eten bezig ben. Ik ben continu aan het eten zonder honger, ik heb geen rem meer, lijkt het wel.”
Wies keek me een beetje vertwijfeld aan toen ze vroeg: ‘Heb jij enig idee waar dit misgaat?’ Ze had voor zichzelf een eetdagboekje bijgehouden. Maar toen ze erin keek, zag ze zelf niets vreemds. Toch besloot ze het mee te nemen naar ons eerste gesprek. Niet omdat ik erom gevraagd had, maar omdat het haar handig leek.
Al pratend kwam de aap uit de mouw. Thuis was het eten eigenlijk ontzettend saai. Haar man, die autistisch is, doet de boodschappen en kookt. Ideaal, zou je zeggen. En dat vindt Wies ook wel, want veel vriendinnen zijn jaloers op haar. Maar… die lieve man kookt elke week precies hetzelfde. Ze weet ze nu al wat er over drie weken op maandag op tafel staat: precies hetzelfde als afgelopen maandag.
Zijn boodschappenlijstje is al jaren hetzelfde. Alleen zijn de kinderen inmiddels het huis uit, en kopen ze nog steeds voor een gezin van vier. Omdat ze geen vriezer hebben (haar man vindt dat onnodig), wordt het brood snel oud.
En zo is alles thuis saai. Zelfs de koekjes zijn altijd hetzelfde. Maar Wies is het tegenovergestelde van saai. Ze is kunstenares, geeft les en houdt van kleur, gekke vormen en expressiviteit.
Het liefst zou ze elke dag een vrolijke, goed gevulde salade meenemen naar haar werk. Maar sla? Dat staat niet op het lijstje van haar man. Zelf boodschappen doen? Daar heeft ze geen tijd voor.
Ze wil variatie, kleur, keuze en smaken. Maar die vindt ze niet terug op haar bord, in haar broodtrommel of zelfs in de theezakjes op haar werk.
Daar komt nog bij dat ze vasthoudt aan de strakke regel: eten weggooien doe je niet.
Dus eet ze de droge boterhammen uit haar trommel op, maar ook het broodje gezond uit het bedrijfsrestaurant. Ze eet de koekjes op die haar vriendinnen laten liggen omdat ze aan de lijn doen. Ze plundert de snoeppot op haar werk, omdat ze de thee niet lekker vindt. En zo vult ze haar lichaam met etenswaren waar ze zich helemaal niet goed bij voelt. Ze merkt het aan alles: ze is futloos en opgeblazen.
Langzaam maar zeker besefte Wies dat ze creativiteit nodig had als het om eten ging. Dat vroeg om creatieve oplossingen.
De Clipper-thee die ze bij mij zo lekker vond, was toevallig in de aanbieding. Ze bedacht dat ze zelf wat zakjes thee mee kon nemen naar haar werk. Ze sloeg verschillende smaken in, stopte ze in een doosje en zette dat in haar bureaulade. Daarnaast pakte ze een leeg doosje om koekjes die overbleven tijdens werk of uitjes in mee naar huis te nemen. Zo kon ze daar op een later moment van genieten.
En de ingrediënten voor een salade? Die kreeg ze niet op het boodschappenlijstje van haar man, maar een komkommer en wat tomaat konden net wél. Die neemt ze nu mee om haar saaie boterham met kaas wat op te fleuren.
Met kleine veranderingen kreeg Wies weer grip op haar eetgedrag. Ze merkte dat haar lichaam hier blij van werd. Ze voelde zich energieker en niet meer als een opgeblazen luchtballon in haar kleding.
Wat ze leerde? Het eetdagboek liet wel zien wat ze at, maar niet waarom. En dat is juist mega-interessant. Want eten doen we vaak helemaal niet omdat we honger hebben, maar om andere redenen. Wies compenseerde bijvoorbeeld voor wat ze miste in haar gewone maaltijden.
Wat Wies ontdekte, geldt voor veel mensen. Vaak eten we niet omdat we honger hebben, maar om andere redenen. Misschien omdat we ons vervelen, onszelf willen belonen na een drukke dag, of omdat het eten er gewoon ligt en het lastig is om het te laten staan. Soms eten we om emoties te onderdrukken, zoals stress, verdriet of zelfs blijdschap.
Bij Wies ging het om een gebrek aan variatie en voldoening in haar reguliere maaltijden. Door daar kleine, bewuste veranderingen in aan te brengen, loste ze het compensatiegedrag op. En dat is het mooie: als je begrijpt waarom je eet, kun je met kleine stappen grote veranderingen maken.
Ik ben benieuwd of jij dit herkent? Laat gerust een reactie achter.
3 sleutels naar een dieetvrij leven
Ben je helemaal klaar met al die regeltjes, het schuldgevoel en dat eindeloze gedoe rond eten? Zet dan direct de eerste stap met mijn mailserie ‘3 sleutels naar een dieetvrij leven’ en ontdek je hoe je een ontspannen relatie met eten kunt opbouwen.